Eeuwigheidszondag

Afgelopen zondag was het de laatste zondag van het kerkelijk jaar: de eeuwigheidszondag.
In veel kerken worden op deze zondag de overledenen herdacht.
Het is een zondag om stil te staan bij de vergankelijkheid van het leven.



In onze kerk worden de overledenen herdacht op oude jaar en niet op eeuwigheidszondag.
Wel wordt er in de preek stil gestaan bij het thema.

Naast het stil staan bij de vergankelijkheid is het ook verder kijken.. naar de eeuwigheid.
Met de kinderen stonden we stil bij 'de nieuwe hemel en de nieuwe aarde' en bij de vergankelijkheid.
Hierover later meer.

Ik vond nog een mooi gedicht van Jo Kalmijn Spierenburg.

MOEILIJK AFSCHEID.

Toen hij heel oud en zwak geworden was
werd hem nog meer nabij wat hij beminde;
de warme aarde en het koele gras,
de wolken en de witte hagewinde.

Nooit geurde langs de vloot het sappig kruid
zoo zoet en tjuikten in de kleine hoven
de merels met zoo weelderig geluid
als juist dat jaar, waarin zijn lamp zou dooven.

Hij kon de stem van regen en van wind
verstaan en werd vertrouwd met alle dingen.
Vaak zat hij in de zon gelijk een kind
met wiegend hoofd een simple wijs te zingen.

Het leven werd hem onuitspreeklijk zoet.
Wat kan een mensch van het hiernamaals weten?
Maar soms denkt hij berustend: God is goed,
Hij zal mij ginds dit alles doen vergeten.